Γιατί καλλιεργημένα...

... και όχι αυτοφυή;
Να ένα πολύ σοβαρό θέμα.

Το να συλλέγεις βότανα από τη φύση είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ασχολία. Έρχεσαι σε επαφή με τη φύση, ερευνάς τη χλωρίδα της, έχεις τη χαρά της εξερεύνησης και του κυνηγιού... Όμως εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.

Γιατί το να μαζεύεις λίγη ρίγανη ή λίγο τσάι του βουνού για το σπίτι, που συνήθως προϋποθέτει γνώση, μεράκι και οικολογική ευαισθησία, είναι εντάξει.

Το να συλλέγεις όμως ποσότητες ικανές για εμπορία, είναι μια άλλη ιστορία.

Ξέρουμε ότι πολλά από τα βότανα, όπως και ένα σωρό άλλα φυτά, επιβαρύνονται από βαρέα μέταλλα και διάφορες άλλες βλαβερές έως και τοξικές ουσίες, όταν είναι κοντά σε δρόμους κλπ. Δηλαδή χρειάζεται μεγάλη προσοχή ο τόπος από όπου θα μαζέψουμε το βότανό μας. 

Το δεύτερο και ίσως σοβαρότερο θέμα είναι η καταστροφή της αυτοφυούς χλωρίδας. Η συνήθης πρακτική είναι να ξεπατώνουν τα φυτά με τσουγκράνες ή αντίστοιχα εργαλεία, χωρίς να προσέχουν να μένει η ρίζα άθικτη, όπως θα όφειλαν. Ούτε η συλλογή γίνεται έτσι ώστε να μην αποψιλώνεται όλη η περιοχή, αφήνοντας δηλαδή κάθε τόσο ένα φυτό ατρύγητο να μπορέσει να πολλαπλασιαστεί. 

Δεν λέω ότι δεν υπάρχει και ελεγχόμενη προσεκτική αδειοδοτημένη  συλλογή, μόνο που φοβάμαι ότι είναι σπάνια.

Αντιθέτως η καλλιέργεια, ειδικά όταν γίνεται με μεράκι, γνώση, ευαισθησία και σεβασμό, προσομοιάζοντας τις συνθήκες με αυτές της φύσης, είναι απείρως προτιμότερη.